Νόμιζα ότι η θετή μου κόρη με πήγαινε σε γηροκομείο, αλλά όταν είδα πού ακριβώς πηγαίναμε, έπαθα σοκ 😱😢
Όταν ο άντρας μου έφυγε από τη ζωή πολύ νωρίς, η μικρή του κόρη ήταν μόλις πέντε ετών.
Από τότε όλη η φροντίδα έπεσε στους ώμους μου. Την μεγάλωσα σαν δικό μου παιδί: την τάιζα, τη φρόντιζα όταν ήταν άρρωστη, τη βοηθούσα να διαβάζει, περνούσα άγρυπνες νύχτες δίπλα στο κρεβατάκι της. Αργότερα τη βοήθησα να μπει στο κολέγιο, την υποστήριζα οικονομικά και ηθικά.
Τώρα η θετή μου κόρη είναι τριάντα χρονών. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν δίπλα μου, αλλά τελευταία παρατήρησα ότι είχε γίνει κάπως απόμακρη, ψυχρή. Φοβόμουν μήπως κουράστηκε να με φροντίζει, μήπως της ήταν πολύ δύσκολο.
Ένα βράδυ γύρισε σπίτι και είπε:
— Ετοίμασε τα πράγματά σου. Για αρχή μόνο τα απαραίτητα.
Σάστισα:
— Πού πάμε;
Δεν απάντησε. Ετοιμάσαμε τη βαλίτσα και σε όλη τη διαδρομή στο αυτοκίνητο έκλαιγα σιωπηλά. Ήμουν σίγουρη: με πήγαινε σε γηροκομείο. Η καρδιά μου σφιγγόταν — μήπως τόσα χρόνια αγάπης και φροντίδας δεν σήμαιναν τίποτα;
Αλλά όταν είδα πού πηγαίναμε, έπαθα σοκ 😱😱 Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο👇👇
Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά σε ένα τεράστιο διώροφο σπίτι. Σκούπισα τα δάκρυά μου και κατέβηκα. Μπροστά στα μάτια μου αποκαλύφθηκε κάτι απίστευτο: ένας περιποιημένος κήπος, λευκή πρόσοψη, φαρδιά παράθυρα, μεγάλη αυλή.
Η κόρη μου με κοίταξε και είπε με τρεμάμενη φωνή:
— Μαμά… τώρα αυτό είναι το σπίτι μας. Πάντα ονειρευόσουν ένα τέτοιο. Όλο αυτό τον καιρό μάζευα χρήματα για να σου χαρίσω το σπίτι των ονείρων σου. Συγχώρεσέ με που τις τελευταίες μέρες ήμουν ψυχρή — έπρεπε να τα κρύψω όλα για να σου κάνω την έκπληξη. Ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα.
Στεκόμουν εκεί σοκαρισμένη, μη πιστεύοντας στα μάτια μου. Τα δάκρυα στα μάγουλά μου τώρα ήταν διαφορετικά — ήταν δάκρυα ευτυχίας. Κατάλαβα: η αγάπη της ζούσε, απλώς εκδηλώθηκε με τον πιο απρόσμενο και συγκινητικό τρόπο.