Το παρακάτω κείμενο αφορά εκείνους που γεννήθηκαν μέχρι το 1985 και έζησαν ανέμελα παιδικά χρόνια σε παραλίες, πλατείες και στη φύση. Αφορά εκείνα τα παιδιά που έζησαν ελεύθερα μακριά από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Τι αναφέρει το κείμενο: H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε… Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το σύνδρομο της τουριστικής θέσης.
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε οτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Πώς έπαιζαν τα παιδιά που γεννήθηκαν πριν από τη δεκαετία του ’90
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε μακριά γαϊδούρα και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..